Een kijkje bij de grens tussen Noord- en Zuid-Korea

Vandaag zijn er weer een aantal troepen die afreizen naar de DMZ, oftewel de Gedemilitariseerde Zone. Dit is het grensgebied tussen Noord- en Zuid-Korea. Ik, Pien van het mediateam, mag vandaag in de bus bij de Bootsmannetjes. Ondertussen brengen ook nog zeven andere troepen een bezoek aan de DMZ. Dit zijn de troepen Duizendpoten, Pijlstaartvlinder, Tuimelaar, Dambordvlieg, Apollovlinder, Boskrekel en Koningspage. 

Voordat de bus vertrekt wordt er om 06.00 ontbeten vanuit een bentobox op de kamers. Omdat het vroeg is, is het buffet nog niet open. Daarna verzamelen de troepen en stipt om 07.00 rijden we weg vanuit Pine Resort, samen met onze Koreaanse gids. Hij stelt zich zelf voor: “my name is James, do you know James Bond? He is 007, I am 005”. De bus rit duurt ongeveer 2 uur en dat vinden de jeugddeelnemers en ik niet erg, we pakken nog wat slaap. Bij de aankomst moeten we door een eerste controle, langs de zijkanten van de weg is een hoop prikkeldraad gespannen en staat er voldoende beveiliging. Een man in een legerkleuring uniform controleert wie er allemaal in de bus zitten en enkele paspoorten. Alles is oké en we mogen naar binnen. Dat voelt toch gek, zo een officiële controle. 

We starten onze tour direct bij een van de tunnels die in het verleden door de Noord-Koreanen is gegraven. Deze tunnels zijn inmiddels helemaal geblokkeerd, maar we kunnen er een heel stuk doorheen lopen! We krijgen allemaal een gele helm op en dat is maar goed ook. Op sommige plekken moet je flink bukken! Op het einde kunnen we even door een gat kijken waarnaar de tunnel verder loopt richting Noord-Korea, maar daar zie je eigenlijk vrij weinig. Na de tunnel bekijken we een film, deze film is duidelijk vanuit Zuid-Koreaans perspectief waarin ze laten zien hoe zij werken aan de vrede en dat de DMZ een plek is voor vrede. Dat voelt voor mij heel vreemd aangezien er nog steeds een conflict is tussen beide landen en ik de DMZ zeker nog niet associeer met vrede. Na de film is er nog wat tijd voor de souvenirshop en ook hier ben ik verbaast over wat er te kopen valt. Het is echt een toeristische souvenir shop, maar ook ik kan het niet laten en koop een badge van de DMZ. 

We stappen de bus in op weg naar de volgende stop: het uitzichtpunt. Via de lift gaan we een aantal verdiepingen omhoog waar verrekijkers op het balkon staan. De gids zegt “if you are lucky you can see North Koreans working on the fields”, wat voor mij een beetje voelt als aapjes kijken. We kijken naar het uitzicht wat voornamelijk natuur is en in de verte zien we een klein stadje en de Noord-Koreaanse vlag. We zien geen mensen op het land werken, misschien omdat het zondag is. Stiekem vind ik dat niet zo erg. Onze laatste stop is buiten het officiële DMZ gebied en daar is het ook meteen een stuk drukker. We bekijken hier nog een brug waar allemaal stoffe slierten aan hangen. Waarom is ons niet helemaal duidelijk, maar het lijkt er op dat dit wensen zijn van mensen. Na dit bezoek reizen we naar onze lunch plek.

Het bezoek aan de DMZ geeft mij een dubbel gevoel. Het is bijzonder om er een keer geweest te zijn, dat zeker. Tegelijkertijd is het een toeristische trekpleister en wordt alles in mijn ogen mooier gebracht dan de situatie daadwerlijk is. Een vliegend schip attractie hoort er wat mij betreft niet thuis en het geven van concerten ook niet, toch staat dit er wel. Ook kijk je, alsof het een dierentuin is, naar een land wat (zo ver wij weten) vrij triest is. Natuurlijk beleeft iedereen het bezoek aan de DMZ op zijn eigen manier en daardoor is dit maar één van de vele verhalen. Achteraf ben ik blij dat ik het heb gezien, het blijft natuurlijk een belangrijke stuk uit de geschiedenis die zich nog altijd afspeelt.